Δεν υπάρχει

Πόσο πολύ μας παρασύρει η καθημερινότητα, οι μέριμνες του βίου και το συνεχές τρέξιμο (πολλές φορές χωρίς λόγο), που ακόμα και η γλώσσα μας, το λεξιλόγιό μας φθίνει χωρίς να το πάρουμε είδηση. Ακούμε τα παιδιά μας, ακούμε τους γύρω μας, ακούμε την τηλεόραση και αναπαράγουμε λόγια και εκφράσεις καινοφανείς, λίγες στον αριθμό, διαμορφώνοντας όλη μας τη διαλεκτική πάνω σ' αυτές. Αποστερώντας από τον εαυτό μας και τους γύρω μας, την καλλιέργεια
που προσφέρει στο νου μας, την παίδευση που προσφέρει στην άρθρωσή μας και την διέξοδο που προσφέρει στα συναισθήματά μας.
Τί δεν υπάρχει άραγε;
Πίστη,αγάπη, ελπίδα για οτιδήποτε;
Ή, ακόμα πιο τραγικό, στην πραγματικότητα καθόμαστε σε μια γωνιά αδύναμοι κι απέναντι βλέπουμε τον εαυτό μας και λέμε:
Δεν υπάρχει.