La vie en rouge...

Στη δεκαετία του 1980, ακόμη και μέχρι λίγο τα μέσα της δεκαετίας του '90, στην Ελλάδα υπήρχε το εξής παράξενο φαινόμενο: οι μισοί από μας ήμασταν αριστεροί, οι άλλοι μισοί δεξιοί και η ζωή περνούσε γεμάτη πορείες, διαμαρτυρίες και δήθεν κοινωνικούς αγώνες.
Αρκούσε μια λάθος κυβερνητική διάταξη και ξαφνικά, όλοι γινόμασταν ένα σώμα για την διεκδίκηση του δίκιου. Νομίζω πως σε καμία άλλη γωνιά του κόσμου, η υποκρισία της υπεράσπισης της κοινωνικής δικαιοσύνης, δεν υπήρξε τόσο εξευτελιστικά κραυγαλέα...
Ήμασταν με το μέρος των αγροτών που έκλειναν την εθνική οδό και παρέλυαν την χώρα. Ήμασταν στο πλευρό των εργαζομένων της τότε ΕΑΣ, σε εκείνες της μεγαλειώδεις απεργίες των μέσων μεταφοράς, κάναμε καταλήψεις στα σχολεία και σκίζαμε τα ρούχα μας για τον νόμο Κοντογιαννόπουλου, φωνάζαμε ξημερώματα για το ωράριο, διεκδικώντας το αυτονόητο τότε δικαίωμά μας στο ξενύχτι...
Θυμάμαι χαρακτηριστικά στην τηλεόραση του skai, τον Πέτρο Κωστόπουλο να βρίζει για το εμπάργκο των εθνικών οδών από τα τρακτέρ, γιατί θεωρούσε αδιανόητο να μην μπορεί να ταξιδέψει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όντας Έλληνας πολίτης και αναθεματίζαμε τον στυγνό καπιταλιστή, που κοίταγε την πάρτη του, αδιαφορώντας για τα αιτήματα των αγροτών.
Ε, λοιπόν νομίζω πως λέγαμε φρικτά ψέμματα τότε. Όλοι μας. Η κόκκινη ζωή που ονειρευόμασταν, τουλάχιστον μερικοί από εμάς, δεν ήρθε ποτέ. Δεν την κάναμε εμείς να έρθει. Ήμασταν τύπου επαναστάτες, δήθεν εναλλακτικοί και βαθύτατα υποκριτές. Φωνάξαμε πολύ εκ του ασφαλούς. Και όταν ήρθε η στιγμή που το κακό χτύπησε και τη δική μας πόρτα, σταματήσαμε να μιλάμε ακόμη και για τα αυτονόητα...Δεν αντιδρούμε, δεν διαμαρτυρόμαστε και δεν έχουμε καμία επανάσταση να ξεκινήσουμε. Γιατί απλά, η βαθιά μας φύση, είναι αντίθετη με όλα αυτά. Συμφωνούμε μόνο όταν αφορούν τους άλλους. Στην εποχή του μνημονίου, είμαστε απλοί ικέτες μιας ευκαιριακής ευδαιμονίας, στιγμιαίας, αρκεί να έχουμε και αύριο την δουλίτσα μας. Τώρα, χαιρόμαστε για τις περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτό σημαίνει πως προς το παρόν τουλάχιστον, δεν θα κόψουν τους δικούς μας...
Αυτά αποτυπώνουν και οι δημοσκοπήσεις. Η αριστερά στην Ελλάδα, ήταν πάντα το ίδιο ανεπαρκής, όσο σήμερα. Μην απορείς λοιπόν που δεν "ανεβαίνει" στα γκάλοπ. Ούτε που το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και σήμερα, είναι πρώτο κόμμα. Οι Έλληνες, ήταν και θα παραμείνουν πάντα μια πολύ συντηριτική κάστα ανθρώπων, που δεν αποφασίζει ποτέ να αντιδράσει ουσιαστικά, που αγνοεί εκ φύσεως θεωρώ την έννοια της δικαιοσύνης, όσο ακραίο και αν ακούγεται αυτό. Είμαστε εγωϊστές, καταδικασμένοι να δεχόμαστε τυράννους...

http://witnessfree.blogspot.com/2011/05/la-vie-en-rouge.html