Πριν από 20 χρόνια, ένα πραξικόπημα παθιασμένων Σοβιετικών Κομμουνιστών, έμελλε να σημάνει το τέλος του δρόμου για τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Επιστρέφοντας από την Κριμαία, εκεί όπου οι πραξικοπηματίες τον κράτησαν για μερικές ημέρες, ο άλλοτε πανίσχυρος Σοβιετικός ηγέτης, είδε τον Ρώσο Πρόεδρο Μπορίς Γιέλτσιν να του αρπάζει… ειρηνικά την εξουσία. Και μάλιστα με τον Γκορμπατσόφ να χειροκροτεί.
Ήταν το τέλος μιας εποχής, και η απαρχή μιας νέας, που προσδοκούσε να φέρει άνεμο αλλαγής και πολιτικού φιλελευθερισμού σε ολόκληρο τον κόσμο, ως αντιστάθμισμα στα απολυταρχικά κομμουνιστικά καθεστώτα που δέσποζαν μέχρι τότε, κυρίως στην ανατολική Ευρώπη.
Φυσικά, τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης οδήγησε στην παντοδυναμία των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο πλανήτης δεν ανάσανε βαθιά. Αντιθέτως… απέκτησε άσθμα. Και για την εξέλιξη αυτή, φέρει ακέραια την ευθύνη ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.
Προβλήθηκε ως ηγέτης της περεστρόικα. Ο αναμορφωτής της Σοβιετικής Ένωσης. Εκείνος που θα εκσυγχρόνιζε τη χώρα που σταμάτησε το ναζισμό, και έσωσε τον υπόλοιπο πλανήτη από το βαθύ σκοτάδι.
Αντί για τις παραπάνω φιλόδοξες προσεγγίσεις, ο Γκορμπατσόφ υπέγραψε τη διάλυση της «άλλης» υπερδύναμης, που με την παρουσία της και μόνο διατηρούσε την ισορροπία στον πλανήτη. Παρέδωσε την εξουσία στον Μπορίς Γιέλτσιν, έναν πολιτικό με προφανείς αδυναμίες, που αποδείχτηκε εύκολη λεία για τα… ανίψια του Χένρι Κίσινγκερ. Και τελικά, έφτασε στο σημείο να πρωταγωνιστεί σε διαφημίσεις για τη Louis Vouitton.
Σήμερα, αναπολώντας το παρελθόν, κατανοεί τα λάθη του. Έχει πλήρη επίγνωση της διαβρωτικής περιόδου Γιέλτσιν. Επειδή όμως είναι δύσκολο για τον καθένα να παραδέχεται δημοσίως ότι έσφαλε, επικρίνει τον Βλαντιμίρ Πούτιν, και υπερθεματίζει για τον Ντιμίτρι Μεντβέντεφ.
Κάποτε, το 2004, ο Τάσσος Παπαδόπουλος δάκρυσε μπροστά στον Ελληνισμό, και εξομολογήθηκε ότι δεν μπορούσε να παραδώσει ως κοινότητα, το κράτος που είχε παραλάβει. Στην περίπτωση του, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, παρέλαβε μια υπερδύναμη 63 ετών (!) και μέσα σε 5 (!) χρόνια… παρέδωσε τα όπλα.
Δεν θα πρέπει πάντως να είναι και απόλυτα δυσαρεστημένος. Εκείνοι που έτριβαν τα μάτια τους με τη… δεκτικότητά του να συμπράξει στο μοιραίο, του χάρισαν ένα Νόμπελ Ειρήνης. Και πολλές τσάντες… Louis Vouitton.
statesmen.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου