Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Προδοτική τακτική φθοράς απ’ τους συστεμικούς συνδικαλιστές.

Ο Κλεισθένης γράφει.

Το σύστημα εξουσίας χρησιμοποιεί κατά κόρον τον κοινωνικό αυτοματισμό για να αμυνθεί και να μειώσει την αποτελεσματικότητα των λαϊκών αντιδράσεων στην λαίλαπα των αντιλαϊκών μέτρων που επιβάλει η υπερκυβέρνηση της τρόικα μέσω της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και των εξαπτερυγών της.
Σ’ αυτή την τακτική προσανατολίζεται και η προδοτική συνδικαλιστική ηγεσία.
Όταν απεργεί ή διαδηλώνει μία κοινωνική ομάδα οι ψευτοσυνδικαλιστές φροντίζουν να είναι μόνη της αποφεύγοντας να προγραμματίσουν παράλληλες κινητοποιήσεις άλλων κοινωνικών ομάδων έτσι ώστε τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ να παρουσιάζουν τους δήθεν δυσαρεστημένους και ταλαιπωρούμενους πολίτες από τις απεργίες.

Ελεημοσύνη !

Εάν θέλεις να δώσεις κάτι σε αυτόν που έχει ανάγκη, δώσε το με όμορφο πρόσωπο, και με λόγια καλά να παρηγορείς την θλίψη του· και αν πράξεις έτσι, νικάει η ομορφιά του προσώπου σου, αυτό που δίνεις, στην καρδία του, περισσότερο την ανάγκη του σώματος του· την ημέρα που θα ανοίξεις το στόμα σου να κατηγορήσεις κάποιον, θεώρησε τον εαυτό σου νεκρό εκείνη την ημέρα, και όλα σου τα έργα μάταια, και αν ακόμη σου φαίνεται, ότι ειλικρινά και προς οικοδομή σε παρακίνησε ο λογισμός σου να μιλήσεις· γιατί ποια η ανάγκη να καταστρέψει κάποιος το σπίτι του, και να διορθώσει το σπίτι του φίλου του;

Την ημέρα που θα λυπηθείς για κάποιον άνθρωπο, ο οποίος ασθενεί ψυχικά ή σωματικά, εκείνη την ημέρα θεώρησε τον εαυτό σου μάρτυρα, και ότι έπαθες για τον Χριστό, και αξιώθηκες την ομολογία Του.

Η αχαριστία για την αγάπη του Θεού

- Γέροντα, οι δοκιμασίες πάντοτε ωφελούν τους ανθρώπους;

- Εξαρτάται από το πως αντιμετωπίζει κανείς τις δοκιμασίες. Όσοι δεν έχουν καλή διάθεση, βρίζουν τον Θεό, όταν τους βρίσκουν διάφορες δοκιμασίες. «Γιατί να το πάθω εγώ αυτό; Λένε. Να, ο άλλος έχει τόσα καλά! Θεός είναι αυτός;» Δεν λένε «ήμαρτον», αλλά βασανίζονται. Ενώ οι φιλότιμοι λένε: «Δόξα τω Θεώ! Αυτή η δοκιμασία με έφερε κοντά στον Θεό. Ο Θεός για το καλό μου το έκανε». Και ενώ μπορεί πρώτα να μην πατούσαν καθόλου στην εκκλησία, μετά αρχίζουν να εκκλησιάζωνται, να εξομολογούνται, να κοινωνούν. Πολλές φορές μάλιστα, ο Θεός, τους πολύ σκληρούς τους φέρνει κάποια στιγμή με μια δοκιμασία σε τέτοιο φιλότιμο, που μόνοι τους παίρνουν μεγάλη στροφή και εξιλεώνονται με τον πόνο που νιώθουν για όσα έκαναν.

Η ζωή μας σε παράθυρο.

Πριν μερικές μέρες βρέθηκα σε μια συζήτηση, μορφωμένων (υποτίθεται), επιστημόνων (υποτίθεται).
Το σκηνικό ήταν το εξής. Βρισκόμασταν γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι, με μια τηλεόραση λοξά πίσω να "λέει" τις ειδήσεις του MEGAλου καναλιού.
Για να πω την αλήθεια δεν παρακολουθούσα, απορροφημένος σε κάτι που διάβαζα, μέχρι τη στιγμή που ο θόρυβος από την κουβέντα έγινε έντονος σα να μάλωναν για κάτι.
Συγκεντρώνομαι λοιπόν στην κουβέντα και καταλαβαίνω πως μιλούσαν για τη σημερινή κατάσταση, την κρίση, τους υπαίτιους και τις λύσεις για την έξοδο απ' όλα αυτά.
Όλα καλά μέχρι εδώ. Μόνο που... διαπίστωσα κάτι τραγικό.
Ουσιαστικά λέγανε τα ίδια πράγματα. Δεν διαφωνούσε κανένας με τον άλλο.
Η ένταση ήταν γιατί ο καθένας προσπαθούσε να πάρει τη σειρά να μιλήσει για να πει... τα ίδια.

Η Πράσινη Ελλάδα του ΕΛΙΑΜΕΠ (1)

Νομίζω ότι έχω εκφράσει τις επιφυλάξεις μου περί «δημοσίων διαβουλεύσεων». Ιδίως σε θέματα που έχουν τις λέξεις «Πράσινη», «φαινόμενο θερμοκηπίου» «αιώνια ζωή» και τέτοια... (και είμαι σίγουρος ότι θα έχει και την «αειοφορία» κάπου πιο μέσα).

Οι δημόσιες διαβουλεύσεις δεν είναι debate. Ούτε επηρεάζουν κάποια απόφαση, είτε με την «αλήθεια» (που δεν προκύπτει εύκολα σε πολιτικά φορτισμένα, ή αμφιλεγόμενα θέματα), είτε με την επιχειρηματολογία (ποιος έχει υπομονή ή όρεξη να διαβάσειόλες τις αναρτήσεις μου), ούτε με μορφή δημοψηφίσματος, εάν και, κανονικά, τα ερωτήματα που τίθενται στην Πράσινη Ελλάδα του ΕΛΙΑΜΕΠ θα έπρεπε να τεθούν σε πραγματική ψηφοφορία... Αφού όμως κάποιος πει την αλήθεια στον κόσμο.

Ο ΣΚΑΙ ανακάλυψε την αλήθεια: το 1821 δεν το έκαναν …ντιντήδες

«Οι Τούρκοι δεν έχουν ξεχάσει. Κάτι πάνκηδες Αρβανίτες, τα μαλλιά ξυρισμένα γύρω –γύρω και στην κορυφή μακριά για ν’ ανεμίζουν στη γιούργια με το γιαταγάνι, μαζί με μανιάτες κι άλλους τρελούς Ρωμιούς απ’ όλα τα μέρη του Έθνους ξεκινήσανε την διάλυση του οθωμανικού «πολυπολιτισμικού» παραδείσου».

Αυτά έγραφε ο Φαήλος πριν από ένα περίπου χρόνο, και τα θυμήθηκα τώρα τελευταία, με τον τζερτζελέ που γίνεται με αφορμή το ντοκιμαντέρ για το 1821 που προβάλλει ο Σκάϊ.

Πάνκηδες Αρβανίτες, αγράμματοι γύφτοι, νταβραντισμένοι τσομπάνηδες, και γενικά διάφοροι πειραγμένοι, που το μάτι τους γυάλιζε, ήταν αυτοί που πήραν τα όπλα, και είπαν να στείλουν τον Τούρκο σπίτι του.

Αν δεν υπήρχε ο πόνος θα γινόμασταν θηρία

Ανθολογώ από τις συνομιλίες του π. Παΐσιου:

Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι· δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό. … Άνθρωπος που δεν περνάει δοκιµασίες, που δεν θέλει να πονάη, να ταλαιπωρήται, που δεν θέλει να τον στεναχωρούν ή να του κάνουν µια παρατήρηση, αλλά θέλει να καλοπερνάη, είναι εκτός πραγµατικότητος. … Όταν επισκέπτεται ο πόνος τον άνθρωπο, τότε του κάνει επίσκεψη ο Χριστός. Ενώ, όταν δεν περνάη ο άνθρωπος καµµιά δοκιµασία, είναι σαν µία εγκατάλειψη του Θεού. Ούτε ξοφλάει, ούτε αποταµιεύει.