Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

"Κοινωνία" άτιμη

Εντάξει, εντελώς αναξιοπρεπές, αλλά εφόσον η «κοινωνία» κρίνει θετικό τον εκβιασμό της Τρόικας να απολυθούν τόσες χιλιάδες εργαζόμενοι στο Δημόσιο για να πάρουμε τη δόση, κανένα πρόβλημα. Ό,τι πει η «κοινωνία». Αν, όμως, στην επόμενη δόση, η Τρόικα απαιτήσει να γίνουν οι απολυμένοι του Ιδιωτικού Τομέα 2,5 εκατομμύρια ώστε να γίνει η Ελλάδα ακόμη πιο ανταγωνιστική λόγω εξαθλίωσης, τι θα πει τότε η «κοινωνία»;

Όταν κάνεις μία υποχώρηση στον εκβιαστή, μετά δεν έχουν τέλος οι απαιτήσεις. Κάθε φορά η «διαπραγμάτευση» ήταν δύσκολη, η «δόση ήταν σε κίνδυνο» και τα ανταλλάγματα ήταν άμεσα. Εξευτελιστικοί μισθοί, ελεύθερες απολύσεις, εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα σε επιχειρήσεις, 500.000 νοικοκυριά χωρίς εισόδημα, 1,5εκ. κεφάλια εργαζομένων για να πάρουμε τις δόσεις που ποτέ δεν είδαμε.

Η ανδρεία και οι επιθυμίες

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Όταν η επιδίωξη της διασκέδασης γίνεται "επιστήμη", οι άνθρωποι δεν έχουν το θάρρος του υπάρχειν." Αυτό γράφει στο βιβλίο του "Το θάρρος του υπάρχειν" ο φιλόσοφος Πωλ Τίλιχ.

Δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις για να ξέρεις πως δεν είναι ανδρεία το να υποχωρείς στις επιθυμίες και να αφήνεις χωρίς τον έλεγχο της συνειδήσεως τις άλογες δυνάμεις της ψυχής.

Ο λαός μας λέει την εξής παροιμία για να εκφράσει την πίστη του ότι η ανδρεία βρίσκεται στην τιθάσευση των επιθυμιών: "Οι τρανοί καβαλαρέοι θέλουν τρελά άλογα".

Το ίδιο πράγμα, ξανά και ξανά...


Ο Σάλλας της Πειραιώς, και οι Νανοπουλοκαραμούζηδες της Eurobank δεν κατάφεραν να φτιάξουν βιώσιμες Τράπεζες μεταξύ 1995 και 2005, που ήταν η εποχή των παχιών αγελάδων. λλά τους αμείβουμε δίνοντας του τα καλά κομμάτια της ΑΤΕ και του ΤαχΤαμ.

Πάγκαλος: Το χυδαίο ανέκδοτο της Ιστορίας…

Την κυνική αυθάδεια και την αχαλίνωτη χυδαιότητα του Πάγκαλου τα έχουμε αναλύσει κατά κόρον.

Τα παραληρήματα της καθεστωτικής του παχυδερμίας, της κομπάζουσας κακουργίας του και του ξετσίπωτου δωσιλογισμού του θα καταγραφούν σαν τα μεγαλύτερα ανέκδοτα της ελληνικής πολιτικής Ιστορίας.

Ο ίδιος θα καταγραφεί σαν το πιο αποκρουστικό στίγμα της κυνικής καθεστωτικής αθλιότητας και της αχαλίνωτης χυδαιότητας.

Πριν από πολλά χρόνια είχαμε υπογραμμίσει, ιδιαίτερα, για τον Πάγκαλο: