Μιλάς, αγαπητέ πρωθυπουργέ, για τους φτωχούς... Ισχυρίζεσαι ότι σε ενδιαφέρει τι θα απογίνει με εκείνους που δεν έχουν δουλειά και ελπίδα για το μέλλον. Το ενδιαφέρον σου φαντάζει κάλπικο για πολλούς λόγους, αλλά ας επικεντρωθούμε σε έναν. Εσύ προσωπικά αδίκησες κάποιους στη ζωή σου και, αντί να ζητήσεις συγγνώμη, έστω με καθυστέρηση ετών, συνήθιζες να αφηγείσαι την πράξη σου με περηφάνια και αυταρέσκεια.
Θυμάσαι τι είχες αποκαλύψει σε συνέντευξή σου στο περιοδικό «Schooligans» τον Απρίλιο του 2008, όταν ρωτήθηκες για τη στρατιωτική θητεία σου; Ο συντάκτης σε ρώτησε: «Εσύ, όταν πήγες Στρατό, είχες βάλει βύσμα;» Η απάντησή σου, κ. πρωθυπουργέ, είναι μνημειώδης: «Ναι, είχα βάλει. Είχα έναν γνωστό, πασόκο εκείνη την εποχή, τον οποίο τον πήρα τηλέφωνο για να κάνει κάτι και αυτός τα 'κανε χειρότερα. Καλύτερα ήμουν πριν το βύσμα!» Η επόμενη ερώτηση ήταν αν κακοπέρασες λόγω του... βύσματος. Απάντησες: «Δεν μπορώ να πω ότι κακοπέρασα, αλλά εκείνη την εποχή αισθανόμουν ότι, αν μ' έπιανες από τη μύτη, θα έσκαγα».
Τσοχατζόπουλος
Δεν γνωρίζεις, κ. Τσίπρα, ότι αν κατά τη διάρκεια της θητείας σου πάρεις βυσματική μετάθεση, άδεια ή μεταχείριση, κάποιον φουκαρά οπλίτη φορτώνεις με τις σκοπιές σου; Και όταν το έμαθες, γιατί δεν ζήτησες συγγνώμη από το φτωχόπαιδο που κατάπιε αμάσητη την αδικία, αλλά περιέφερες τη χαμηλής αισθητικής νοοτροπία σου στα έντυπα; Και σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, συνέχισες το ρεσιτάλ αδιαφορίας για τον συμπολίτη σου με τα εξής: «Στο τέλος, όμως, στάθηκα τυχερός. Είχα βρει έναν νόμο που είχε βγάλει τότε ο Τσοχατζόπουλος, που έλεγε ότι, αν είσαι στον Στρατό και κατέβεις υποψήφιος βουλευτής, παίρνεις προσωρινή απόλυση και επανέρχεσαι μετά. Κατέβηκα, λοιπόν, στις εκλογές -ήμουν ο πρώτος οπλίτης στην ιστορία του Ελληνικού Στρατού που είχε γίνει υποψήφιος βουλευτής. Οταν επανήλθα στον Στρατό, είχε μειωθεί η θητεία από 15μηνο σε 12μηνο. Κι έτσι εκεί που χρώσταγα έξι μήνες για να απολυθώ, χρώσταγα ξαφνικά τρεις! Ασε που είχε πέσει τρελό σύρμα στη μονάδα ότι ήμουν υποψήφιος βουλευτής και από κει που με στέλνανε για αγγαρείες, μόνο προσοχές δεν μου βαράγανε!» Στο τέλος δε είπες το κυνικότατο: «Ετσι είναι στον Στρατό, μωρέ...». Κι έπειτα λες ότι νοιάζεσαι...
Παναγιώτης Λιάκος
dimokratianews.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου